اگرچه سنت تنور سازی با گسترش تولید نان های صنعتی در مسیر فراموشی قرار گرفته اما همچنان در گوشه و کنار ایران زمین ، می توان غبار غفلت را از روی تنور های گلی کنار زد و خرید و فروش آن را به نظاره نشست.

سر «مرتضی» از تنور بیرون می‌آید. دانه‌های عرق از روی پیشانی‌اش سُر می‌خورد. در کارگاه تنور سازی «حیدری» خبری از نسیم خنک نیست. مرتضی لامپ بزرگ را از دهانه تنور کنار می‌کشد. چهارپایه را زیر پایش می‌گذارد و برای هواخوری چند دقیقه‌ای از شکم تنور گلی بیرون می‌آید. آن سوی کارگاه «محسن حیدری»، برادر کوچک‌تر مرتضی، گِل‌های‌ورز داده شده را برای چیدن دیواره‌های تنور ی تازه آماده می‌کند.